РЭЛІГІЙНАЯ АБШЧЫНА
ХРЫСЦІЯН ВЕРЫ ЕВАНГЕЛЬСКАЙ

Не ўважаючы сябе дасканалым

Не почитая себя достигшим

Гэта было набажэнства моладзі. Малады брацік выйшаў за кафедру і, дрыготкай рукой трымаючы мікрафон, пачаў распавядаць гісторыю свайго жыцця, жыцця, у якім дзіцячыя радасці засланяюць дарослымі праблемамі, а жаданне жыць і развівацца натыкаецца на ўнутранае "Я", якое паўтарае: «Ты нічога не зможаш!!!»

Даслухаўшы гісторыю да канца, я раптам выявіла, што па шчоках цякуць слёзы. Не, не ад жалю ці спагады, але ад таго, што сіла і голас жывога Бога значна мацней усёй нашай чалавечай сутнасці, і ад таго, што гэты брацік насуперак усяму змог!!!

Лічу неабходным падзяліцца гэтай гісторыяй жыцця Віктара Сямяновіча, запісанай з яго слоў. Веру, што тыя, хто часта шукаюць прычыны і адгаворкі, каб апраўдаць сваё бяздзеянне ў жыцці і служэнні Госпаду, пасля чытання гэтага сведчання паглядзяць праўдзе ў вочы. Няхай Бог дабраславіць!

Адным з найважнейшых фактараў фарміравання чалавека як асобы я лічу сям’ю і тое, як прайшлі гады дзяцінства ў гэтай сям’і. Каб уявіць, хто ж такі Віктар, я папрасіла яго расказаць менавіта пра гэта.

Сям’я мая складалася з мамы, старэйшага брата, бабулі і дзядулі. Бацькі развяліся, калі я быў яшчэ маленькі, таму рос практычна без бацькі. У дзяцінстве вельмі любіў чытаць, у мяне не было аднагодкаў, з якімі б я мог гуляць, таму рос дома разам з кнігамі. Калі дзядуля хадзіў у бібліятэку, то браў мяне з сабой, а я ў сваю чаргу браў новыя і новыя кнігі, а часам і прагна перачытваў. Любіў навуку, энцыклапедыі. Памятаю, нават на Дзень нараджэння папрасіў у падарунак энцыклапедыю з малюнкамі.

Мая бабуля пару разоў хадзіла на святы ў праваслаўны храм і брала мяне з сабой. Там у храме я бачыў шмат пажылых людзей, і, разважаючы пра гэта, я думаў, што царква прыдумана для "цёмных" людзей, якія жывуць у сучасным свеце, каб не крыўдзіць бабуль і дзядуляў. У бабулі быў абразок і малітоўнік на стараславянскай. Таксама была Біблія, якую я адкрываў для цікавасці. Некалькі разоў пачынаў чытаць Кнігу Роду, аднак да патопу не даходзіў.

З чаго пачаліся мае першыя пошукі Бога? Напэўна, з аднаго задаволенага незвычайнага выпадку. У нас у школе быў вельмі строгі настаўнік фізкультуры. І вось аднойчы на ​​ўроку мы нешта нарабілі, ён хутка ўсіх пастроіў, а потым загнаў у распранальню. Мы думалі, што зараз нам як след дастанецца, а замест гэтага следам за намі ў распранальню зайшлі маладыя людзі і пачалі раздаваць Новыя запаветы, як пазней мне стала вядома, хлопцы былі з місіі «Гедэон» (атрад гэтай місіі працуе і ў ц. "Гефсіманія" - тут і далей заўв. аўтара артыкула). Кніга была даволі прыгожая, адкрыў паглядзець, але ўсё ж адклаў яе. Мяне здзівіла, што гэтым займаліся менавіта маладыя людзі. Гэта супярэчыла маім разважанням пра царкву для бабуль і дзядуляў.

Мама и братБрат старэйшы за мяне на 7,5 гадоў. Калі я пайшоў у школу, то ён ужо з’ехаў вучыцца ў Мінск. З вучобай у яго ўсё атрымлівалася: вучыўся добра, нават выйграў рэспубліканскую алімпіяду па інфарматыцы. Аднак брат у мяне быў чалавекам ганарлівым і амбіцыйным. Часта сам сябе накручваў на непатрэбныя рэчы, і ва ўніверсітэце ў яго былі складанасці з-за гэтага. З часам сітуацыя напалілася да мяжы, і брат запаў у дэпрэсію. Ён казаў, што ён нікчэмны, бязладны. Мабільных тэлефонаў тады не было, і магчымасці звязвацца з братам таксама практычна не было. Калі ён прыязджаў дадому, мама перажывала, як магла суцяшала, калі ад’язджаў - справы станавіліся горш. Праз некаторы час на глебе ўсяго гэтага брат сур’ёзна захварэў. Так склаліся абставіны, што і ў яго жыцці з’явілася кропка адліку: ён пазнаёміўся з вернікамі. Праз некаторы час брат пакаяўся, прыняў воднае хрышчэнне. Дома я задаваў яму пытанні адносна царквы. Я паважаў старэйшага брата, але, памятаецца, раней ён быў атэістычна настроены, нават забараняў казаць "Слава Богу!», А цяпер раптам так змяніўся. А яшчэ сказаў, што пачаў чытаць Біблію. Мяне вельмі здзіўляла, што гэта гаворыць менавіта ЁН. У яго вельмі моцна змяніўся характар: з гордага і амбіцыйнага брат стаў спакойным, памяркоўным, спагадным. Што тычыцца хваробы, то ён шмат ездзіў па цэрквах, за яго маліліся, маліліся за вызваленне. Аднак было сказана, што брат не апантаны, і гэта д’ябал пасылае такія думкі, а вылячэнне будзе, але трэба час.

Услед за братам і мы з мамай пачалі хадзіць у царкву. Я наведваў нядзельную школу, а пазней і моладзевыя набажэнствы. Я разумеў і ведаў, што Бог ёсць, і дома нават абмяркоўвалася пытанне майго пакаяння, аднак не ведаў, як і што трэба рабіць далей. Таму на пакаянне мяне літаральна выцягнулі сілком. Пасля пакаяння, як гэта ў многіх бывае, ува мне адразу не памянялася нічога. Я заўсёды быў правільным, добра вучыўся ў школе, мяне за гэта паважалі, ды і як не вучыцца добра, калі мама - настаўнік матэматыкі.

Рана ці позна, але наша жыццё пад бацькоўскім крылом сканчаецца, і надыходзіць дарослае і збольшага самастойнае жыццё. Раскажы, як склалася тваё жыццё пасля заканчэння школы.

Пасля заканчэння школы я паехаў вучыцца ў Мінск. Мне далі інтэрнат, аднак, жыццё там не заладзілася. Дома ў мяне быў свой пакой і пэўны рэжым, я стараўся ўсё рабіць своечасова і рана класціся спаць, што ў інтэрнаце рабіць не ўдавалася. Там было заўсёды вельмі шумна, шматлюдна, і гэта мяне вельмі моцна прыгнятала. З цягам часу і ў мяне з’явілася дэпрэсія. Мама вельмі спалохалася, што гісторыя брата можа паўтарыцца і са мной. Потым мы знайшлі верніцу, якая здавала пакой, і я змог пасяліцца ў яе. Яна мне дапамагала, падтрымлівала, і я трохі супакоіўся. Аднак па-ранейшаму перажываў з-за вучобы, баяўся, што могуць адлічыць (1-ы семестр Віця скончыў на павышаную стыпендыю). На другім курсе мяне зноў засялілі ў інтэрнат, на гэты раз суседзі патрапіліся спакойныя. Тым не менш цяжкасці толькі пачыналіся: я перастаў хадзіць у царкву, бо баяўся мець зносіны, баяўся падысці і з кімсьці пазнаёміцца. Пачаў больш мець зносіны са сваімі суседзямі па пакоі, і як вынік усяго гэтага духоўнага росту не прыбаўлялася. Я перастаў маліцца. Маме па тэлефоне пачаў хлусіць, што быў у нядзелю ў царкве, хлусня хавалася. Летам, калі быў дома на вакацыях, для мяне вельмі выразна з кафедры гучалі выкрывальныя пропаведзі, я ўсё разумеў, але духоўных сіл выправіць сітуацыю ў мяне проста не было. На трэцім курсе месца ў інтэрнаце мне не далі, і я здымаў пакой недалёка ад ц. «Гефсіманія». Гэта да слова, як я трапіў у «Гефсіманію». Цэлы год я бязмэтна і бяздумна хадзіў у царкву. Звычайна па нядзелях ісці на служэнне не хацелася, я проста закрываўся ў пакоі сам-насам з дэпрэсіяй і сваімі думкамі. Рабіў усё магчымае, каб мяне ніхто не заўважаў. Часта думаў пра тое, што я слабы, што нічога не ўмею, а любая праблема выводзіла мяне з сябе. Маме пра ўсё гэта не расказваў, не хацелася прызнавацца, з бацькам на той момант таксама практычна не меў зносінаў. Можа быць цяпер гэта падасца дзікасцю, але нават прыходзілі думкі пра самагубства. Далей так быць не магло, і я, нарэшце, пагаварыў з мамай. Распавёў, што ні на што не прыдатны, што няма ўменняў, сіл, не малюся, не служу - усё, як было, і мы дамовіліся, што я падыду з гэтымі пытаннямі да служыцеля. У адну з нядзель пасля ранішняга набажэнства я падышоў да Сашы Стасілевіча (нам. Пастара ц. «Гефсіманія»)Слева направо: Виктор Семенович, Роман Ухналёв, Максим Стасилевич, распавёў пра сваё жаданне ўдзельнічаць у служэнні, рабіць нешта для Госпада, і , шчыра сказаць, вельмі баяўся адмовы. Але асцярогі былі марныя. Саша распытаў, чым я займаюся, што ўмею, і прапанаваў пазнаёміць мяне з Русланам Барташ (адказны за гукааператарскае служэнне ў ц. "Гефсіманія"). У мяне з’явілася магчымасць паспрабаваць сябе за гукааператарскім пультам. У гэтую ж нядзелю ўвечары, калі збіраўся на набажэнства, зразумеў, што першы раз за доўгі час іду туды з жаданнем. Праз некаторы час пагаварыў з Русланам, дамовіліся з ім сустрэцца пасля спеўкі хору, каб навучыць мяне працы за пультам. А пасля спеўкі хору мяне перахапіла Ніна Аляксееўна (тагачасны дырыгент хору). Не ўдаючыся ў падрабязнасці скажу, што ад яе так проста не сыходзяць. Так я апынуўся ў стройных шэрагах харыстаў. Вось так паступова пачалі наладжвацца жыццё і служэнне: сядзеў за пультам, спяваў у хоры, Дзіма Каладзько (кіраўнік моладзі ц. «Гефсіманія») прапанаваў займацца развіццём царкоўнага сайта, пазнаёміўся і пасябраваў з некаторымі хлопцамі.

Віця, наколькі я памятаю, ты наведваў курсы па вывучэнні жэставай мовы. Што заахвоціла цябе займацца гэтым?

Неяк раз на маладзёжку прыходзіў Андрэй Корань (нам. Пастара ц. «Гефсіманія», адказны за служэнне сярод слабых слыхам у Беларусі). Ён распавядаў, як у яго жыццё прыйшло гэтае служэнне, і заклікаў моладзь далучацца да гэтай працы. І я вырашыў паспрабаваць. У царкве арганізоўваліся курсы, пайшоў туды, атрымаў некаторыя асновы. Але, скажу шчыра, давалася мне гэта вельмі нялёгка. Бачачы, як браты і сёстры ўсё хутка запамінаюць і энергічна малююць жэсты, мне здавалася, што мае пальцы ніколі не складуцца для падобных схем. Нават у хвіліны роспачы прыходзілі думкі, што трэба гэта пакінуць. Але і тут у Бога былі "свае" людзі, якія падтрымалі мяне і збераглі ад памылкі. Для мяне гэта па-ранейшаму не проста, але калі прыкладаць намаганні і прасіць у Бога дапамогі, то ўсё атрымліваецца.

Біблія, мікрафон, кафедра ... Прапаведаваць. Як гэта прыйшло ў тваё жыццё?

Гэта было ў нашым моладзевым летніку на Нёмане. У самым пачатку лагера ўвесь народ звычайна разбіваецца на групкі, прызначаецца адказны ў кожнай групцы, і ў далейшым па чарзе мы ўдзельнічаем у набажэнствах. І вось у якасці прадстаўніка ад нашай групкі мне даручылі прапаведаваць. Я разумеў усю важнасць сітуацыі, хацелася добра паўдзельнічаць і падаць добры прыклад. Вось у такіх абставінах і нарадзілася мая першая пропаведзь./i>

Яшчэ хачу сказаць, што летні лагер - гэта вельмі дабраславёны час. З яго многія пачынаюць свае служэнні ды свой сур’ёзны шлях за Госпадам. У лагер прыязджаюць розныя прапаведнікі, часам з вельмі не звыклымі для некаторых, напрыклад, для мяне, ідэямі. Але ідэі западаюць у сэрца. Мы звыкліся, што калі чалавек пакаяўся, ён пачынае актыўна ўзаемадзейнічаць з хрысціянамі, наведваць служэнні і воляй няволяй пераймаць навакольныя яго абставіны. Возьмем мяне, як я казаў вышэй, калі патрапіў у «Гефсіманію», я бачыў, як браты і сёстры спяваюць у хоры, як той жа Руслан працуе за гукааператарскім пультам, і вырашыў таксама гэтым заняцца. І я не кажу, што гэта дрэнна. Гэта блаславёная справа, але той прапаведнік, якога я маю на ўвазе сказаў так: «Служэнне ў царкве - гэта не служэнне!» Я быў вельмі здзіўлены у першыя хвіліны, а потым пачуў, што менавіта ён хацеў сказаць. Гэты прапаведнік казаў пра важнасць сацыяльнага служэння. Бо мы часта проста «варымся ва ўласным соку»: прыходзім па нядзелях у царкву, займаем адведзенае нам месца, робім якасна сваю працу, а потым закрываем дзверы малітоўнага дома і нават не задумваемся аб тым, што наша служэнне - гэта тыя 6 дзён на тыдзень , якія мы праводзім па-за царквою. Скажу шчыра, у маім жыцці гэтае пытанне пакуль не вырашана, у мяне няма нейкага сацыяльнага служэння, але пытанне гэтае вельмі хвалюючае, і я хачу, каб яно наважылася.

Раз ужо мы так актыўна абмяркоўваем тэму служэнняў, то скажы, калі ласка, як ты лічыш, Хрыста ў сваім жыцці мы павінны паказваць словамі або справамі, бо на гэты конт існуе так шмат спрэчак. Тваё меркаванне.

У сілу майго характару і асаблівасцей майго жыцця мне па-ранейшаму няпроста мець зносіны з людзьмі, знаёміцца ​​з новымі. На працы мне не ўдаецца словамі сведчыць, хоць хацелася б. Думаю, што тут няма адназначнага адказу, трэба рабіць і тое, і тое, у залежнасці ад сітуацыі. А асабіста для сябе лічу важным дапамагчы ў жыцці хоць бы аднаму чалавеку. Можа быць вялікія прапаведнікі і евангелісты не пагодзяцца з гэтай пазіцыяй, але калі праз маё жыццё хаця б адзін чалавек спазнае Бога, то для мяне гэта будзе велізарная дабраславенне.

І ў завяршэнне гэтай гутаркі, раскажы, калі ласка, крыху пра свае планы на жыццё: мары, мэты, служэнні.

Хацелася б зразумець псіхалогію няверуючага чалавека, каб з дапамогай гэтага шукаць шляхі евангелізацыі. Думаю, што зараз той час, які я праводжу ў «Гефсіманіі», гэты час падрыхтоўкі, не магу сказаць, да чаго менавіта, але пакуль ёсць магчымасць, хочацца збіраць гэты духоўны багаж. Калі прапануюць у чымсьці ўдзельнічаць, імкнуся не адмаўляцца, прытрымліваюся думкі "адмовішся аднойчы і прапаноў можа больш не рушыць услед".

А што тычыцца служэнняў, то нават у сваіх марах і планах я не бачу сябе кімсьці вялікім, маю на ўвазе галоўным у нейкай справе. Думаю, што калі Бог дазволіць, буду кімсьці накшталт Ора і Аарона, буду справамі і малітвамі дапамагаць тым, хто пастаўлены кіраваць.

Завяршаючы гэтае сведчанне пра жыццё Віктара Семяновіча, хачу сказаць, што я была здзіўлена з новай сілай, калі пачула гэтую гісторыю зноў. Тая вера і тое імкненне, з якімі гэты чалавек ідзе па жыцці, прымушаюць адкінуць далёка ўбок усе свае клопаты і забабоны і проста задацца пытаннем: "А што зрабіў (ла) Я, каб годна насіць званне "Хрысціянін"?

Эльвiра Белаус
Дата апублікавання: 27.01.2016

Убачыць Хрыста

  • Как это произошло... 22.08.2023 • Александра Новорай
  • О силе и славе Божьей, которые явлены в моей жизни 29.08.2022 • Сергей Наганович
  • А Он так неожиданно и так красиво вмешался в мою жизнь 25.05.2021 • Евгений Циранюк
  • Не ўважаючы сябе дасканалым 27.01.2016 • Эльвiра Белаус
  • РАТАВАЦЬ НЕЛЬГА ГУБІЦЬ 08.06.2015 • Эльвiра Белаус
  • www.ратаванне.Бог 15.05.2015 • Эльвiра Белаус

Как часто нашему слуху льстит фраза: "Всего добился сам!" В современном мире люди стараются изо всех сил, чтобы обрести независимость, чтобы стать на ступеньку выше, чем "серая масса". С одной стороны, это хорошо, когда люди трудолюбивы и много работают как по жизни, так и над собой, для того, чтобы что-то иметь. А с другой, становится очень печально, что постоянная надежда только на свои силы становится преградой для встречи с Великим Богом. Не редко встречается мнение, что веру в Бога придумали те, кто ни на что в этой жизни не способен. Им проще сидеть и ждать "подарок с неба". Что ж, каждое мнение имеет право на существование. Только очень хочется спросить: "На что будет ваша надежда, если у вас забрать здоровье, деньги и ваших близких?"

Здесь вы найдете "невыдуманные" истории людей, которым однажды посчастливилось обрести надежду, надежду, которая никогда не умрет. Если у Вас есть своя история, свяжитесь с нами!